David Bowie | Limited 100 stuks

David Bowie
4 juli 1997
Rock Torhout - Torhout - België

Fotograaf: Paul Bergen
Oplage: 100 stuks
Fine art print op aluminium

Geen verleden, geen veilige keuze

In de zomer van 1997 stond David Bowie op het podium van Rock Torhout in België. Geen greatest hits-set, geen terugblik, maar een gelaagde, futuristische show waarin hij eerder vooruitspeelde dan terugkeek. Hij bracht nummers van Earthling, vermengd met materiaal uit zijn experimentele periode rond Outside en 1.Outside. Snelle beats, vervormde gitaarriffs, elektronische ritmes die de grenzen van de rock oprekten. Maar ook zijn akoestische gitaar zoals op dit prachtige live beeld.

Het publiek kreeg geen Ziggy, geen Major Tom. Wat ze kregen was een artiest die zelfs na drie decennia in de spotlights nog steeds risico’s durfde te nemen. Bowie speelde scherp, koel, soms afstandelijk, maar met een onderlaag van pure controle. Elke beweging leek doordacht, maar niets voelde bedacht.

Altijd in beweging

David Bowie was nooit één artiest. Hij was een verzameling versies van zichzelf, een lijn die voortdurend brak en opnieuw begon. In de jaren zeventig herdefinieerde hij wat popmuziek kon zijn. In de jaren tachtig brak hij commercieel door. En in de jaren negentig? Daar werd hij weer vreemd. Ongemakkelijk. Onvoorspelbaar.
Toch lag juist daar zijn kracht. Hij had niets meer te bewijzen, maar bleef zoeken. Niet uit dwang, maar uit overtuiging dat kunst geen stilstaand water mag zijn. Op Rock Torhout zag je die overtuiging in real-time gebeuren: een set die niet meegaf, maar vroeg om aandacht.

Een leven in transformatie

David Bowie’s leven was geen rechte lijn, maar een reeks metamorfoses. Van de fragiele figuur in Space Oddity tot de zelfverzekerde Thin White Duke, van de rebelse Berlijn-periode tot zijn late werk vol introspectie, hij veranderde steeds van vorm, zonder ooit zijn kern te verliezen. Achter elk alter ego zat dezelfde rusteloze geest, die niet kon, of wilde, blijven hangen in succes.

Hij koos liever het onbekende dan het vertrouwde, en bleef tot aan het eind zoeken naar nieuwe manieren om betekenis te geven aan muziek, aan identiteit, aan bestaan. Zelfs in zijn laatste album Blackstar, gemaakt in het zicht van de dood klonk dat verlangen nog door: om iets achter te laten dat niet vastgelegd, maar doorgegeven moest worden.

Dit prachtige zwart-wit beeld van Paul Bergen laat niet zien wat hij was, maar wat hij even kon zijn. Eén versie van de man die zich nooit liet vastpinnen. Een portret van een muzikant die zich nergens aan vastklampte, behalve aan het idee dat alles altijd kon veranderen.